Puinruimen

Ik wil nog veel vertellen over mijn herstel, heb halve posts klaarliggen en nog genoeg ideeën in mijn hoofd voor nieuwe. Maar het komt er maar niet van. Hoe dat komt? Ik heb ineens zoveel energie, zoveel meer dan een paar maanden geleden, zoveel meer dat het me lukt om op zolder urenlang oude dozen uit te pluizen en spullen te sorteren. Wat mag er weg, wat kan er naar anderen of naar de kringloop?

Het is een trip down memory lane; ik vind mijn kinderboeken terug, eerste singletjes, oude schoolagenda's, spelletjes, kleding, foto-albums, boeken en boeken en nog meer boeken. Hein blijkt dozen vol te hebben met tijdschriften over Oasis, met zelfgeschreven liedjes, stukken tekst en essays. Hij heeft ook een verzameling mariabeeldjes en jezusbeeldjes, van kitch met knipperlichtjes tot antiek.

Onze grote zolder hadden we tot nu toe alleen gebruikt als opslagruimte. We wisten dat er achter een muurtje een vreemd, klein kruipgat zat waar je doorheen kan richting de zolderruimte boven het trappenhuis van onze flat, maar we waren er nog nooit daadwerkelijk doorheen gegaan. Nu begon het toch te knagen en won onze nieuwsgierigheid het van onze gemakzucht. Hein ging er als eerste doorheen, ik volgde. En wat blijkt? Er ligt een volledige kamer achter, zonder raam maar met stahoogte en elektriciteit. Er hangt nog een heel oud, verroest lampje en er ligt een oude paneeldeur. Een geheime kamer! Wat een verrassing. Wie weet kunnen we die ooit nog pimpen, als we iets kunnen regelen met de woningbouwvereniging.

Hoe dan ook zijn we nog wel even zoet met het grote puinruimen in huis, maar ik zal ook doorgaan met posten over het herstel. Over de laatste weken kan ik dus zeggen dat ik meer energie heb. Verder heb ik mijn schema van twee sociale activiteiten per week goed vol kunnen houden. Ik hoefde er nadien nauwelijks van te herstellen, voelde hooguit een paar uur lichte vermoeidheid en hoofdpijn. Zelfs van ons bezoek aan Heins ouders hoefde ik niet lang bij te komen, ook al zat daar een autorit bij van heen en terug een half uur rijden, plus op de terugweg een lange file. Met deze goede resultaten zal ik vanaf volgende week proberen of drie sociale activiteiten in de week ook lukt.

Vorige week werd ik door een mede Cognitive FX-ganger gebeld, met haar ging het goed. Ze vertelde me dat ze vakanties met vrienden had ingepland en was begonnen met vrijwilligerswerk. Het was tekenend dat we in staat waren om drie kwartier met elkaar te bellen zonder dat we dat van te voren hadden hoeven in te plannen, dat het gewoon tussen de bedrijven door kon. Qua sociale activiteiten bleken we hetzelfde weekschema gemaakt te hebben van twee keer in de week een uur. In vergelijking met voor het ongeluk zijn we er alletwee nog lang niet, maar ons leven krijgt wel weer vorm en alle kleine stapjes extra, het weer in staat zijn om de zolder op te ruimen bijvoorbeeld, maken het leven zoveel leuker en makkelijker.

Vroeger, voor het ongeluk, ging ik op zondagmiddag vaak naar het café, gewoon om een biertje te drinken, bandjes te kijken of een spelletje te spelen. Ik ben laatst weer gegaan. Er werd gekletst en gelachen, de cafékat draalde om ons heen, buiten liepen voetgangers voorbij en kletste de regen tegen de ramen. Ik sloeg het allemaal gade, de geluiden en de bewegingen, en alles ging goed. Ik raakte niet vermoeid van het geluid en het kwam niet te hard binnen. Ik kon mezelf erin onderdompelen zoals ik vroeger deed. Een uurtje, en toen weer naar huis. Thuis had ik nergens last van. De volgende keer blijf ik langer.