Doorgaan naar hoofdcontent

Het zit erop, de uitslag is bekend!

De week was intensief, met veel ups en veel downs, maar het resultaat mag er zijn. De MRI-scans laten zien dat er weer doorbloeding is in de hersengebieden die beschadigd waren geraakt.

Hoe ik me voel? Moe. Dat vooral. Dus nu houd ik het kort. In een volgende post meer over de behandelweek, de uitslag en het ontdekken van wat ik nu kan. Maar eerst heel lang slapen en hangen en eten en slapen en hangen en slaaaapneniudbeowygui. Zzzzz... Welterusten.

Severity score hersenletsel: linker afbeelding is de uitslag voor-, rechter afbeelding is de uitslag na de behandelweek.




Multitasken oefenen in de pauze: jongleren met dennenappels. Op z'n Amerikaans in slow motion. Director of Photography: Hein.


             





Reacties

  1. Wat fijn zeg! In ieder geval verbetering! Eerst uitrusten en dan weer verder!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Doorbloeding... YES! Heel fijn.

    Eerst uitrusten jij. We horen het wel als je bijgekomen ben.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mirte.. wat een geweldig grafiekje. En dat zwarte balkje ..daar heb jij hard voor gewerkt zeg!! Rust nu maar uit. Ben benieuwd naar je ervaringen en vooral de UPS ��������❤️ Margot

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Mirte. Zit nét pas je jongleer act te bekijken. Wauw. Geweldige oog hand coördinatie ����!! Ik doe het je niet na ������!! Ps: de ?- tekens in mijn vorige berichtje waren plaatjes. Maar ja .. soms doen die apparaten dingen die ik niet kan volgen ��. �� Margot

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hahaha ... !! Deze werkt wel ❤️!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wij zitten hier enorm trots op jou en blij voor jou te zijn. 😍

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vlucht, hotel en mormonen

De heenreis naar Salt Lake City hield me de afgelopen weken het meest bezig. Zal ik de reis aankunnen? Wat als ik halverwege instort? Van A tot Z had ik alles minutieus gepland. Toen was het zover, Henny bracht ons met de auto naar het Sheraton hotel op Schiphol, waar we de volgende ochtend om zeven uur werden opgewacht door een medewerker van het speciale assistentieteam van Schiphol. Dit team begeleidt reizigers die extra hulp nodig hebben op het vliegveld (kijk onderaan deze post als je wilt weten hoe je deze hulp kunt regelen). Dus, daar gingen we dan. De assistent en Hein voorop, ik erachteraan. Ik hoefde alleen maar te kijken naar de benen voor me, gingen die naar rechts, ging ik ook naar rechts, stopte ze dan stopte ik ook. Die benen loodsten mij zonder al te veel horten en stoten door de kriskras lopende, zoekende en pratende mensen heen.  De prikkels die op me afkwamen, alle bombarie van een luchthaven, de geluiden, de felle verlichting, de drukte, werden redelijk goed teg

Twee jaar na de behandeling bij Cognitive FX, hoe gaat het nu?

Het staat me nog zo helder voor de geest, hoe we elke ochtend onze auto parkeerden aan de voorkant van de Cognitive FX-kliniek; het asfalt al zo heet dat er luchtspiegelingen boven hingen, niks anders te horen dan het kabbelen van het riviertje een tiental meters verderop. Binnen een totaal andere wereld, de koele lucht uit de airco, de opgewondenheid van iedereen, kriskras door elkaar bij de kluisjes en in het keukentje. We waren die dagen overgeleverd aan drukke schema's, geen tijd om na te denken, om stil te staan bij wat ons overkwam. Nu zijn we twee jaar verder. Wat is er sindsdien gebeurd? Hoe is mijn herstel na de EPIC-treatment bij Cognitive FX verlopen? In mijn laatste post, een jaar geleden, schreef ik dat het me was gelukt om vrienden te helpen verhuizen. Dat was vóór de behandeling onmogelijk geweest. Wat mij vooral opvalt nu ik die post teruglees is de onderliggende verbazing over mijn nieuwe mogelijkheden en het optimisme wat daaruit voortvloeide. Ik kon langere gespr