Doorgaan naar hoofdcontent

Het zit erop, de uitslag is bekend!

De week was intensief, met veel ups en veel downs, maar het resultaat mag er zijn. De MRI-scans laten zien dat er weer doorbloeding is in de hersengebieden die beschadigd waren geraakt.

Hoe ik me voel? Moe. Dat vooral. Dus nu houd ik het kort. In een volgende post meer over de behandelweek, de uitslag en het ontdekken van wat ik nu kan. Maar eerst heel lang slapen en hangen en eten en slapen en hangen en slaaaapneniudbeowygui. Zzzzz... Welterusten.

Severity score hersenletsel: linker afbeelding is de uitslag voor-, rechter afbeelding is de uitslag na de behandelweek.




Multitasken oefenen in de pauze: jongleren met dennenappels. Op z'n Amerikaans in slow motion. Director of Photography: Hein.


             





Reacties

  1. Wat fijn zeg! In ieder geval verbetering! Eerst uitrusten en dan weer verder!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Doorbloeding... YES! Heel fijn.

    Eerst uitrusten jij. We horen het wel als je bijgekomen ben.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mirte.. wat een geweldig grafiekje. En dat zwarte balkje ..daar heb jij hard voor gewerkt zeg!! Rust nu maar uit. Ben benieuwd naar je ervaringen en vooral de UPS ��������❤️ Margot

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Mirte. Zit nét pas je jongleer act te bekijken. Wauw. Geweldige oog hand coördinatie ����!! Ik doe het je niet na ������!! Ps: de ?- tekens in mijn vorige berichtje waren plaatjes. Maar ja .. soms doen die apparaten dingen die ik niet kan volgen ��. �� Margot

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hahaha ... !! Deze werkt wel ❤️!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wij zitten hier enorm trots op jou en blij voor jou te zijn. 😍

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Vlucht, hotel en mormonen

De heenreis naar Salt Lake City hield me de afgelopen weken het meest bezig. Zal ik de reis aankunnen? Wat als ik halverwege instort? Van A tot Z had ik alles minutieus gepland. Toen was het zover, Henny bracht ons met de auto naar het Sheraton hotel op Schiphol, waar we de volgende ochtend om zeven uur werden opgewacht door een medewerker van het speciale assistentieteam van Schiphol. Dit team begeleidt reizigers die extra hulp nodig hebben op het vliegveld (kijk onderaan deze post als je wilt weten hoe je deze hulp kunt regelen). Dus, daar gingen we dan. De assistent en Hein voorop, ik erachteraan. Ik hoefde alleen maar te kijken naar de benen voor me, gingen die naar rechts, ging ik ook naar rechts, stopte ze dan stopte ik ook. Die benen loodsten mij zonder al te veel horten en stoten door de kriskras lopende, zoekende en pratende mensen heen.  De prikkels die op me afkwamen, alle bombarie van een luchthaven, de geluiden, de felle verlichting, de drukte, werden redelijk goed teg

Experiment in Amerika en eerste stapjes in Nederland

Er is bedrijvigheid zoals er bedrijvigheid is op een vliegveld; groepjes mensen die hun tijd te doden hebben, grondpersoneel dat het werk te doen heeft. Een vrouw zit in haar rolstoel vooraan bij de gate en haar koptelefoon en zonnebril doen vermoeden dat ze dezelfde klachten heeft als ik. Wanneer we een praatje maken blijkt ze ook bij Cognitive FX geweest te zijn, sterker nog, zo van dichtbij herkennen we elkaar. Drie weken eerder hadden we een kort woordje gewisseld toen zij de MRI-ruimte uitkwam en ik erin ging. Zij aan het einde van haar week, ik aan het begin van de mijne. Hoe het nu gaat, willen we meteen van elkaar weten. Het goede nieuws is dat we allebei al verbetering ervaren in ons energieniveau. We kunnen meer ondernemen en houden dingen langer vol. Zij is met haar gezin naar een natuurpark geweest, ik zeg dat we kleine uitstapjes hebben gemaakt, uitstapjes zoals ik die beschreef in de vorige post, uitstapjes die ik vóór de behandelweek niet had kunnen maken zon