Herstellen in zelfquarantaine

'Proost, op de geslaagde verbouwing van de zolder!'. Het was eindelijk af, de opluchting was groot. We waren uitgegaan van twee maanden, maar het duurde uiteindelijk alle herfst- en wintermaanden. Na thuiskomst uit Utah hadden we een grote behoefte gevoeld aan opruimen, dat had ons ertoe aangezet. Verlangen naar een nieuw begin, een passend begin; troep weg uit het hoofd, troep weg uit het huis, zoiets. Een leeg blad dat volgeschreven kan worden met nieuwe ervaringen, niet overschaduwd of bepaald door ziekte maar gedreven door wensen en mogelijkheden.

Dus we gingen aan de slag. Twee maanden was te overzien, zo dachten we. Stap één: opruimen. Weg met al die lege dozen van ooit aan huis geleverde spullen, weg met al die prullaria, die spullen die slechts stof stonden te vangen. Stof waartegen stofzuigen niets hielp, omdat de kieren in het houten dakbeschot zo groot waren dat alle met de wind meegebrachte zandkorrels gewoon door het dak heen dwarrelden. Stap 2: zolder isoleren. Hier hadden we ons op verkeken. De hele zolder is een door weer en wind scheefgetrokken entiteit die te koppig is om gemakkelijk aan zich te laten klussen. Elk latje duurde lang, elk stuk glaswol moest apart opgemeten. Hulp moest worden ingeschakeld. Know your strengths and weaknesses. Na het isoleren hebben we zelf voegen gevuld, de vloer gelegd, geverfd en met meubels gesjouwd. Dat ging helemaal prima.

Klaar voor 2020, maar dan...

Afijn. De zolder is dus af. We hebben er een nieuwe, riante slaapkamer bij en een overloop die we als inloopkast gebruiken. Beneden is de logeerkamer veranderd in een studeerkamer. Onze nieuwe woonkamer strekt zich uit over de oude slaapkamer, waardoor we niet drie maar tien stappen kunnen zetten van de bank naar de eettafel. Niet gek voor een huis in Utrecht, zo vinden wij. Zolder af: post-Utah leven kan beginnen, dat was het idee. 2020 zou mijn jaar worden. Na vijf jaar thuiszitterij kon ik nu weer gaan leven, meedoen aan het sociale-, het openbare leven. En toen spreidde het coronavirus zich vanuit China in rap tempo uit over de hele aardbol.

Nu zitten we, zoals miljoenen andere mensen, in quarantaine; een situatie die behoorlijk overeenkomt met mijn oude pre-Utah leven. Behalve dan mijn hervonden fitheid, energie en helderheid, waar ik dankbaar voor ben. Ook zit het ons mee dat we de verbouwing net op tijd af hebben gekregen. In de nieuwe studeerkamer zat de verf nog nat op de muren toen minister-president Mark Rutte het massale thuiswerken introduceerde. Mijn ergonomische bureau en bureaustoel, hier geplaatst tijdens mijn re-integratie, stonden net klaar op hun nieuwe plek. Klaar om dienst te doen als volwaardige thuiswerkplek voor Hein.

Ommetje als hoogtepunt

Het thuiszitten lijkt op toen, toen het slechter ging. Met onze ommetjes als hoogtepunt van de dag. Soms proberen we een spannende, nieuwe route. 'Nee, niet hier naar links maar pas over 500 meter', om de sleur te verminderen. Het onbestemde gevoel als ik wakker word en wanneer ik ga slapen, voelt akelig vertrouwd. Het besef dat er iets ergs aan de hand is, een ziek lichaam of een pandemie, om het even wat. Voor gevoelens van onbestemdheid en angst maakt de aanleiding niet uit, ze voelen hetzelfde.

Maar ik zeur niet, zou niet durven. Ik heb een dak boven mijn hoofd en een gevulde koelkast. Zorgen maak ik me vooral om alle mensen die dakloos zijn en in armoede leven, alle vluchtelingen, mensen in sloppenwijken, mensen die ziek worden of hun baan verliezen. Ondertussen voel ik hoe mijn lichaam steeds sterker wordt, hoe het herstel zich voort blijft zetten. Ik kan weer een beetje sporten en voel hoe naast mijn hoofd ook mijn spieren weer aan kracht winnen. Ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld. Mijn wereld is omgedraaid, buiten gaat het slecht, binnen gaat het goed.

'We hebben het goed'

Ik belde met een Cognitive FX-vriendin, ze zei dat ze niet meer zo goed wist wat ze moest doen. Ze had haar leven de laatste maanden weten te vullen met vrijwilligerswerk en sport, allemaal buitenshuis omdat ze er zo graag op uit wilde. Nu zit ze weer binnen omdat veel is stilgevallen. 'Maar we hebben het goed', zeggen we tegen elkaar. In de krant stond kort geleden een stukje over iemand die nu naar Cognitive FX zou gaan, dat kan natuurlijk niet meer, voorlopig.

Thuis doe ik nog steeds mijn oefeningen. Ik sport en lees de kranten, dat is hetzelfde gebleven. We hebben meer aandacht voor eten, lunchen uitgebreider vooral. Prikkels zijn er niet meer in deze tijd dus creëer ik ze zelf, om te oefenen. Telefoneren met de radio op de achtergrond werkt het beste. Mijn cognitive FX-vriendin speelt piano. Hier zijn de bordspelletjes uit de dozen gehaald, Monopoly ligt uitgespreid over onze nieuwe eettafel. Wij komen de dagen wel door, in quarantaine.