Wie ben ik en het ongeluk

Ik ben Mirte, 34 jaar, woon in Utrecht. Ik ben naar Utah in de VS gegaan voor een behandeling van mijn hersenletsel. Daarover straks meer, en ook over waarom ik naar de andere kant van de wereld ben geweest voor een oplossing. Eerst iets over mezelf. Ik heb journalistiek en geschiedenis gestudeerd en ben daarna in een analytische, adviserende functie gaan werken bij de Rijksoverheid. De belangrijkste overeenkomst tussen die twee was het doen van onderzoek: tijdens mijn studie onderzocht ik welke factoren ertoe leiden dat mensen geweld plegen, in mijn werk hield ik me bezig met de vraag wat mensen ertoe beweegt te soepel met belastingregelgeving om te gaan. Het zijn natuurlijk twee heel verschillende dingen, maar de achterliggende vraag is: wat drijft mensen, waarom maken ze de keuzes die ze maken, wat zijn de omstandigheden, hoe spelen die een rol? Met die vragen wil ik me in de toekomst opnieuw bezighouden, maar op de korte termijn heb ik een heel ander doel: beter worden. In de zomer van 2015 ben ik van de fiets gevallen, voorover, mijn hoofd raakte als eerste de grond. Ik had een paar losse en gebroken tanden, een gekneusde kaak, schaafwonden en, wat aanvankelijk leek te zijn, een lichte hersenschudding. In plaats van dat ik herstelde, werd ik gaandeweg de maanden vorderden juist steeds zieker. Ik kreeg last van chronische hoofdpijnen, slapeloosheid, invaliderende vermoeidheid en tal van andere klachten. In totaal heb ik twee jaar in bed moeten liggen. Af en toe krabbelde ik weer op, kon ik weer langzaamaan gaan lopen, naar buiten, de wereld in, weer naar werk zelfs, maar dan viel ik weer terug en lag ik weer op bed. Leren leven met hersenletsel gaat met vallen en opstaan weet ik nu, hoewel dat niet zo zou moeten zijn. Met dat zieke lichaam belandde ik in de wirwar van medische zorg en arbeidsongeschiktheidsregelgeving zoals we die in Nederland kennen. Ik zakte er steeds verder in weg; het dossier werd dikker, de bedrijfsarts koppiger, de verzekeringsartsen bleken allemaal volgens de wetten van willekeur en onverschilligheid te werken en de adviezen van de revalidatie-artsen gingen steeds meer tegen elkaar in. De een zei: 'Bouw alles minutieus op, heel voorzichtig' (wat niet lukte met mijn re-integratieverplichting), en de ander zei: 'Wat is het ergste dat kan gebeuren, een beetje hoofdpijn, ga door je grenzen heen'. De diagnostiek was vaag. Wat is er allemaal wel niet voorbijgekomen? De termen niet aangeboren hersenletsel, postcommotioneel syndroom, whiplash, lichamelijk onverklaarbare klachten. Ik zelf noem het een hersenletsel, wat het ook gewoon is. Val op hoofd, hersenletsel als gevolg, met alle klachten die daarbij horen. Teleurgesteld in de revalidatietrajecten die ik in Nederland had doorlopen, trok ik steeds meer mijn eigen plan. Ik begon me te verdiepen in de medische wetenschap op het gebied van hersenletsel in de hoop inzicht te krijgen en buitenlandse behandelingen te vinden waar ik nog baat bij zou kunnen hebben. Na veel onderzoek ben ik terechtgekomen bij Cognitive FX in Utah, Verenigde Staten. Zij behandelen mensen met precies mijn klachten, en met goede resultaten. Ik ben er dus heen gegaan en dit blog gaat daarover. Over de voorbereidingen in aanloop naar de behandeling, de behandeling zelf en de tijd erna. Zo kan ik mijn familie en vrienden op de hoogte houden, maar ik hoop ook van harte dat mensen die met dezelfde klachten rondlopen iets aan dit blog hebben. Ik heb er zelf veel baat bij gehad om de vele ervaringen te lezen van mensen die zijn gegaan.