Verhuizen en vakantie, ja ook dat kan weer

Mijn vrienden gingen verhuizen en ik stelde zonder na te denken voor: “Zal ik meehelpen?” Pas later drong tot me door wat ik had gedaan. Tot voor kort was ik niet in staat geweest om mee te doen; in het beste geval had ik naar mijn vrienden toe kunnen fietsen om even mijn gezicht te laten zien, in het slechtste geval had ik onder een deken gelegen op de bank, niet in staat om wat dan ook te doen.

Ik weet nog dat ik een jaar geleden zeer onder de indruk was geweest toen een Cognitive FX-alumni die ik volgde in staat bleek te zijn om mee te helpen met een verhuizing. Als je dat kan, dacht ik, dan kun je alles. Verhuizen vergt nogal wat energie en hersenkracht, het moeten kunnen sjouwen, schakelen tussen korte gesprekken en aanwijzingen, het mee kunnen doen met de groepsgesprekken tijdens de koffie en lunch.

Het leek me, pre-Cognitive FX, een onhaalbaar doel, absoluut onmogelijk. Maar inmiddels zit de verhuizing erop en kan ik zeggen dat ik van nut heb kunnen zijn. In totaal ben ik zes uur bezig geweest met heen en weer fietsen, sjouwen en kletsen. Eenmaal thuisgekomen voelde ik me, toen mijn lichaam eenmaal tot rust was gekomen, gaar en moe maar daar was ik een paar uur later alweer van hersteld. Iets dat ook een post-Utah kenmerk lijkt te zijn: mijn lichaam herstelt na een 'zware activiteit' veel sneller, binnen enkele uren in plaats van dat ik er één of meerdere dagen voor nodig heb om bij te komen, en het echte crashen is niet meer voorgekomen.

Het nieuwe leven waarin ik in staat blijk tot dingen begint steeds meer te wennen. Vaker en vaker vergeet ik rekening te houden met energie- en prikkelbeperkingen, iets wat ik zo lang heb moeten doen dat het een tweede natuur was geworden. Ik bel urenlang met mensen, ga op een terrasje zitten en plan zonder angst een afspraak in voor de volgende ochtend. Van de week ging ik achteloos naar Amersfoort om daar een camper in te leveren, een laatste tripje van een vakantie waarin ik ook urenlang door stadjes had kunnen wandelen. Geen draaierigheid, geen misselijkheid, geen uitgeputheid, niks van dat alles had ik gevoeld. Op de terugweg naar Nederland hadden we bovendien acht uur door kunnen rijden met slechts één kleine tussenstop en al die tijd had ik actief naar buiten kunnen kijken en mee kunnen zingen met de muziek. Weer een mijlpaal erbij.

Soms schiet me echter ineens te binnen dat ik vergeten ben om aan mijn energieniveau te denken en dan voel ik me onzeker. In Amersfoort gebeurde dat nadat we de camper in hadden geleverd en een historische stadswandeling aan het maken waren. We zouden nog naar een tentoonstelling gaan in het Mondriaanhuis, en daarna uit eten en dan terug met de trein. Vooral het niet hebben van een auto in de buurt, voor het geval dat ik zou crashen, voelde ineens onveilig. Kon ik dit allemaal wel? Maar mijn ongerustheid bleek onnodig, alles verliep zonder dat ik energie verloor, hoofdpijn kreeg of ineens crashte en na een volle dag erop uit kwam ik aan het einde van de avond heelhuids en vol levenslust thuis.

Wat ik nu, 11 maanden na mijn behandeling bij Cognitive FX, kan zeggen is dat mijn herstel heel lang na de behandeling is doorgegaan en zich nog steeds voortzet. Direct na de behandeling kon ik ongeveer één uur in een druk café zitten en dat vond ik al geweldig. Inmiddels kan ik moeiteloos vier uur in een druk café zitten, non-stop kletsend, zonder dat ik daar klachten van krijg. Ik snap nu de uitleg dat je hersenen door de behandeling als het ware worden gereset, als een kickstart. De software is weer hersteld en nu moet je lichaam langzaam weer opbouwen en wennen aan de nieuwe mogelijkheden. Dus je kunt niet ineens alles -tenminste ik niet, het is voor iedereen anders- maar je kunt er wel naartoe werken.

Ik voel me zo goed dat ik weer nadenk over werk. Maar hoe te beginnen? Eerst vrijwilligerswerk doen omdat dat laagdrempeliger is en ik slechte ervaringen heb met re-integreren op werk, of toch meteen weer naar kantoor, omdat ik me nu zoveel beter en fitter voel dan tijdens mijn re-integratie en omdat ik zin heb om met mijn hoofd te werken? Of moet ik misschien nadenken over andere loopbaanmogelijkheden? Ik weet het allemaal nog niet. Daar ga ik de aankomende tijd over nadenken, terwijl ik ook sport en met vrienden afspreek en ook weer een Franse conversatiecursus ga doen, en ook een beugel krijg, wat minder is maar voor het goede doel en hé ik ben blij dat een tripje naar de orthodontist me tegenwoordig geen moeite meer kost.

Uitzicht vanaf de camper