Doorgaan naar hoofdcontent

Ondertussen in Nederland: mijn behandeling op tv bij Jinek

Wie woensdagavond in Nederland voor de televisie zat, kon zomaar getuige zijn van een tafelgesprek over mensen die een hersenschudding hebben gehad en bleven zitten met klachten. Het ging over hoe dat is en wat je eraan kunt doen. Naar Utah gaan voor een behandeling bijvoorbeeld, wat ik nu doe, en wat de twee mensen bij Jinek aan tafel al hebben gedaan. Mocht je de uitzending willen bekijken: scroll door naar minuut 20:45 voor het begin van het item. Ik heb het net bekeken en herken me volkomen in de verhalen. Met nog maar een dag te gaan voordat ik mijn eerste scans heb hoop ik dat ik er net zoveel baat bij zal hebben als zij.

Op hetzelfde moment dat mijn twee 'voorgangers' hun verhaal deden, slenterden Hein en ik door downtown Provo, een charmant en levendig deel van het stadje. De Temple of the Church of Jesus Christ Latter-day Saints staat uiteraard in het midden, eromheen staan wat karakteristieke, rode bakstenen gebouwen uit het begin van de 20e eeuw, wat voor Amerikaanse begrippen oud is. Er is een handvol hippe koffietenten, met jongeren achter laptops, twee alternatieve kroegen en een healthy food-eettent waar wij met smaak rode bietjes en spruiten en spinazie en bosbessen hebben gegeten. 
's Ochtends, voor het heet werd, hadden we een wandeling gemaakt in de bergen. De trail liep naar een grote white washed Y, gelegen op een berghelling. Een wandeling die volgens traditie al decennia lang wordt gemaakt door studenten van de Brigham Young University. Bij speciale evenementen van de universiteit wordt de Y verlicht. Vroeger geschiedde dat door grote, met olie doordrenkte matrassen op de Y te leggen en die in de fik te zetten, nu is er elektrisch licht. Onderweg werden we aangemoedigd door borden met teksten als: 'You can do it!' en 'You're almost there!' en uiteindelijk 'You've made it!' Well, we made it to Utah. Nu nog het laatste stukje, de behandeling. Starting tomorrow. Almost there...

Nog een stukje.


Temple of the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints.


Een van de alternatieve kroegjes.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het zit erop, de uitslag is bekend!

De week was intensief, met veel ups en veel downs, maar het resultaat mag er zijn. De MRI-scans laten zien dat er weer doorbloeding is in de hersengebieden die beschadigd waren geraakt. Hoe ik me voel? Moe. Dat vooral. Dus nu houd ik het kort. In een volgende post meer over de behandelweek, de uitslag en het ontdekken van wat ik nu kan. Maar eerst heel lang slapen en hangen en eten en slapen en hangen en slaaaapneniudbeowygui. Zzzzz... Welterusten. Severity score hersenletsel: linker afbeelding is de uitslag voor-, rechter afbeelding is de uitslag na de behandelweek. Multitasken oefenen in de pauze: jongleren met dennenappels. Op z'n Amerikaans in slow motion. Director of Photography: Hein.              

Vlucht, hotel en mormonen

De heenreis naar Salt Lake City hield me de afgelopen weken het meest bezig. Zal ik de reis aankunnen? Wat als ik halverwege instort? Van A tot Z had ik alles minutieus gepland. Toen was het zover, Henny bracht ons met de auto naar het Sheraton hotel op Schiphol, waar we de volgende ochtend om zeven uur werden opgewacht door een medewerker van het speciale assistentieteam van Schiphol. Dit team begeleidt reizigers die extra hulp nodig hebben op het vliegveld (kijk onderaan deze post als je wilt weten hoe je deze hulp kunt regelen). Dus, daar gingen we dan. De assistent en Hein voorop, ik erachteraan. Ik hoefde alleen maar te kijken naar de benen voor me, gingen die naar rechts, ging ik ook naar rechts, stopte ze dan stopte ik ook. Die benen loodsten mij zonder al te veel horten en stoten door de kriskras lopende, zoekende en pratende mensen heen.  De prikkels die op me afkwamen, alle bombarie van een luchthaven, de geluiden, de felle verlichting, de drukte, werden redelijk goed teg

Experiment in Amerika en eerste stapjes in Nederland

Er is bedrijvigheid zoals er bedrijvigheid is op een vliegveld; groepjes mensen die hun tijd te doden hebben, grondpersoneel dat het werk te doen heeft. Een vrouw zit in haar rolstoel vooraan bij de gate en haar koptelefoon en zonnebril doen vermoeden dat ze dezelfde klachten heeft als ik. Wanneer we een praatje maken blijkt ze ook bij Cognitive FX geweest te zijn, sterker nog, zo van dichtbij herkennen we elkaar. Drie weken eerder hadden we een kort woordje gewisseld toen zij de MRI-ruimte uitkwam en ik erin ging. Zij aan het einde van haar week, ik aan het begin van de mijne. Hoe het nu gaat, willen we meteen van elkaar weten. Het goede nieuws is dat we allebei al verbetering ervaren in ons energieniveau. We kunnen meer ondernemen en houden dingen langer vol. Zij is met haar gezin naar een natuurpark geweest, ik zeg dat we kleine uitstapjes hebben gemaakt, uitstapjes zoals ik die beschreef in de vorige post, uitstapjes die ik vóór de behandelweek niet had kunnen maken zon