De scan en de lotgenoten

Ik lig in de krappe tunnel van de MRI-machine, boven me zie ik driehoeken, cirkels en vierkanten. Wat is het volgende figuur in de reeks? Ik word door radioloog Brian in een rustig tempo door de testen heen geleid. Hij praat via een microfoon met me en kijkt ondertussen naar mijn hersenen op de scans. Waar is er activiteit, waar juist niet? Welke gebieden zijn beschadigd geraakt en welke draaien ter compensatie daarvan overuren? Ondertussen laat de MRI bonzend, piepend en krakend merken dat hij aan het werk is. Soms klinkt het alsof er gehamerd wordt aan de machine waarin ik lig, dan weer beukt de MRI alsof het een houseplaat uit de jaren '90 afdraait. Brian adviseert me om te denken aan mooie plaatsen, mooie herinneringen. Het eerste wat in me opkomt is Zion, een nationaal park op een paar uren rijden ten zuiden van Provo. Hier ben ik negen jaar geleden naar het eindpunt van de Angel's Landing trail gelopen, waar ik uitkeek over een aards paradijs; rode rotsformaties, een strakblauwe lucht, in het dal een stromende rivier, groen gras en bloeiende bomen. 

Als de scans voorbij zijn, loop ik in de hal tegen een poster van Nederland op. Speldenkopjes geven de woonplaatsen aan van mijn Nederlandse voorgangers, er wordt net een nieuwe geprikt op Deventer. De steden Amsterdam, Rotterdam en Utrecht tellen de meeste kopjes. Aankomende maandag zal ik eerst de uitslag van mijn MRI-scans te horen krijgen, meteen daarna begint de EPIC-treatment, een intensief behandeltraject dat erop is gericht de zenuwbanen van de beschadigde hersengebieden te herstellen. Om dit te bereiken zal ik vijf dagen lang diverse cognitieve en fysieke oefeningen moeten doen. 'Neurons that fire together wire together', zo zeggen ze dat. Neuronen die door de oefeningen samen geactiveerd worden, leggen ook samen nieuwe verbindingen aan. Volgende week vrijdag, aan het einde van het traject, zal ik opnieuw oefeningen moeten maken in de MRI-machine. Als het goed is zullen de MRI-scans, als resultaat van de behandeling, laten zien dat er nieuwe verbindingen zijn gemaakt, dat er herstel heeft plaatsgevonden.

'Feest' van herkenning

Bij thuiskomst in het hotel heeft Hein het eten al bij elkaar gesprokkeld, een beetje verse salade uit de ene supermarkt, een verse vis uit de andere. Inmiddels weten we hoe we hier aan gezond eten kunnen komen. We besluiten onze avondmaaltijd te nuttigen aan een van de grote picknicktafels achter het hotel, waar we stuiten op een Nederlands stel dat hier ook voor Cognitive FX is. De behandelweek zit er voor de man van het stel net op en de eindscans die hij in de middag heeft gehad, tonen aanzienlijke verbeteringen, verbeteringen die hij ook zegt te voelen. Voor het eerst in jaren is hij in staat om in een rechte lijn te lopen, kan hij recht voor zich uit kijken zonder draaierig te worden en kan hij weer autorijden. In een paar dagen tijd zijn ook het geluid, de drukte en het licht om hem heen dragelijker geworden. Hij hoeft niet meer altijd zijn zonnebril op en is in staat om achter het hotel te zitten zonder last te hebben van het kletterende geluid van de rivier. En dit is nog maar het begin, in de maanden na de behandeling zal, naar verwachting, verder herstel volgen door de oefeningen die je ook dan nog moet doen. Het gesprek blijkt een 'feest' van herkenning, de klachten, hoe ons revalidatietraject in Nederland is verlopen, hoe we nu in Utah terecht zijn gekomen. Het gaat me makkelijker af dan 'normale' gesprekken, omdat we alle vier, gewend als we zijn aan gesprekken voeren met mensen die hersenletsel hebben, automatisch langzamer spreken, elkaar de tijd gevend om informatie te verwerken. Na een half uur word ik draaierig en nemen we afscheid. Zij starten dit weekend hun reis richting het zuiden. Daar zullen ze ook Zion aandoen, het aardse paradijs. Hij achter het stuur, blik vooruit, met een helder hoofd, zo de toekomst in. Over een week volgen wij ook, hopelijk. 

Utrecht, Dordrecht, Rijswijk, Noordwijk, Amsterdam, Rotterdam.
Overal mensen met dezelfde klachten, op zoek naar een oplossing.

Zion. Als we hier toch naar toe zouden kunnen na de behandeling.